Πολιτική, υπόθεση για λίγους;

Στην αρχαία Αθήνα η συμμετοχή στα κοινά ήταν από τις πλέον σημαντικές ενασχολήσεις των πολιτών. Στην εκκλησία του δήμου αν και δεν ήταν υποχρεωτική η συμμετοχή, ο κάθε πολίτης μπορούσε να απευθυνθεί σ' αυτή και να θέσει ή να συζητήσει θέματα που αφορούσαν το κράτος. Η Βουλή των 500 είχε μέλη τα οποία εκλέγονταν με κλήρωση. Ο Περικλής εισήγαγε την πληρωμή μισθού στα μέλη των δικαστηρίων και της Βουλής, έτσι ώστε ακόμα και οι φτωχοί να έχουν τη δυνατότητα συμμετοχής στα κοινά. Είναι προφανές λοιπόν, πως στην αρχαία Αθήνα έδιναν μεγάλη σημασία στο να έχουν όλοι την ίδια δυνατότητα να εκλεγούν σε κάποια θέση ( Βουλή, λαϊκό δικαστήριο της Ηλιαίας, άρχοντες) και να ασχολούνται με την πολιτική. Η ενεργός συμμετοχή του πολίτη στα κοινά ήταν ζωτικής σημασίας, γιατί από αυτήν εξαρτιόταν η λει­τουργία του πολιτεύματος.
Σήμερα από την άλλη, παρατηρούμε μια γενική απαξίωση της πολιτικής. Είναι της μόδας απόψεις όπως: όλοι είναι λαμόγια, όλοι εξυπηρετούν συμφέροντα, οι τίμιοι δεν ασχολούνται με τα κοινά, κα. Σε μεγάλο βαθμό επίσης η ενασχόληση με τα κοινά έχει γίνει κληρονομική. Ασχολούνται μόνο όσοι έχουν ανάλογα ερεθίσματα από τους γονείς τους. Νέα πρόσωπα, από άγνωστες οικογένειες είναι σπάνιο να έρθουν στο προσκήνιο . Η ενασχόληση με αυτή τείνει να γίνει από λειτούργημα επάγγελμα και μάλιστα κλειστό. Καλλιεργείται δηλαδή σε μεγάλο βαθμό μια λάθος νοοτροπία, που εύκολα υιοθετείται. Φταίνε οι πολιτικοί και δε μπορεί να αλλάξει κάτι - δεν έχει νόημα να ασχολείται κανείς...
Αν κάποιοι θα ήθελαν να γίνει η πολιτική υπόθεση λίγων θα πρέπει να τρίβουν τα χέρια τους με αυτή τη νοοτροπία. Όπως και να το κάνουμε κάποιοι πρέπει να κυβερνάνε. Όσο λιγότεροι οι ενδιαφερόμενοι τόσο πιο εύκολο για αυτούς να ελέγχουν τους μηχανισμούς και να εκλέγονται. Τόσο πιο εύκολο να υπάρχουν μηχανισμοί.
Το αντιπροσωπευτικό πολιτικό μας σύστημα βέβαια δεν έχει καμία σχέση με την άμεση δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας. Παρ' όλα αυτά δίνει την δυνατότητα πέρα από το εκλογικό δικαίωμα να έχει κανείς και μεγαλύτερη συμβολή στα κοινά όπως: μέσω του συνδικαλισμού, μέσω κομμάτων, παρατάξεων, ομάδων πίεσης, αυτοοργάνωσης κλπ. Σίγουρα θα μπορούσαν να γίνουν πολλά περισσότερα, σίγουρα με την αξιοποίηση και του internet θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο συμμετοχική η δημοκρατία μας. Αλλά ακόμα και τώρα τα μέσα που δίνονται δεν αξιοποιούνται σε ικανοποιητικό βαθμό.
Υπάρχει και μια λάθος νοοτροπία από την μεριά των κυβερνώντων πάνω στην πολιτική. Στην αρχαία Αθήνα η άμεση δημοκρατία δεν έδινε κανένα περιθώριο στον πολίτη να μην εφαρμόσει τους νόμους που ο ίδιος είχε ψηφίσει. Σήμερα πολλές φορές επιχειρείται να ψηφισθούν νόμοι που είναι αντίθετοι με την κοινή γνώμη. Ο πολιτικός έρχεται ως "σωτήρας" να επιβάλλει την "σωστή" άποψη του στην κοινωνία... Μα αν έχει δίκιο και επιχειρήματα γιατί δεν μπορεί να πείσει την πλειοψηφία; Μια μεταρρύθμιση ποτέ δεν μπορεί να εφαρμοστεί σωστά όταν δεν την θέλει η πλειοψηφία. Και αυτό είναι ένα ακόμα ελάττωμα του πολιτικού μας συστήματος. Δίνει την δυνατότητα σε κυβερνήσεις που εκπροσωπούν τη μειοψηφία να περνάνε νόμους που δεν δέχεται η πλειοψηφία.

Η ζωή είναι ωραία

Μιας και έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι θα ήθελα να μιλήσω λίγο για τη ζωή γενικά. 
Ο χρόνος είναι σχετικός. Και όχι δεν αναφέρομαι στη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Αυτό που εννοώ είναι πως ανάλογα με το πως αξιοποιεί κανείς το χρόνο του ανάλογα και το θυμάται. Αν κάθεται κάποιος όλη μέρα μπροστά από έναν υπολογιστή για παράδειγμα τότε σίγουρα δε θα καταλάβει πόσο γρήγορα περνάει. Αν απ' την άλλη κάνει πολλά πράγματα, τότε σίγουρα θα νοιώθει πως δεν ήταν μόνο μια μέρα αλλά παραπάνω! 
Η ζωή είναι μια ρουτίνα στο μεγαλύτερο μέρος της! Αυτό που πρέπει να κάνει κανείς είναι να ρυθμίσει την καθημερινότητά του, ώστε αυτή η ρουτίνα να είναι ωραία, παραγωγική και δημιουργική. Ο ελεύθερος χρόνος που έχουμε είναι αρκετός, ώστε να καταφέρει κανείς να χωρέσει, χόμπι και ασχολίες που τον γεμίζουν! Είναι πολύ εύκολο να βρεις 3 ώρες τη βδομάδα για να γυμναστείς, ή να πας για χορό, ή να ασχοληθείς με ένα άθλημα, ή να ασχοληθείς με τη μουσική. Είναι πράγματα που είναι εύκολο να χωρέσουν στο "πρόγραμμα" και σίγουρα  κάνουν την καθημερινότητα καλύτερη. 
Τι κάνουμε όμως οι περισσότεροι; Αφήνουμε το χρόνο να περάσει ανεκμετάλλευτος, βλέπουμε τηλεόραση, πάμε για καφέ, σπαταλάμε το χρόνο μας σε πράγματα που δεν μας γεμίζουν. Περνάνε τα χρόνια και αναρωτιόμαστε τι έχουμε κάνει! Αναρωτιόμαστε πως περνάει τόσο γρήγορα η ζωή... 
Είμαι της άποψης πως ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα ακατόρθωτα, φθάνει να το θελήσει. Είναι καλό λοιπόν πριν φθάσει σε ένα σημείο να αναρωτιέται που πήγαν τα χρόνια του να βάλει κάτω τι θέλει να κάνει στη ζωή του και δεν εννοώ μόνο επαγγελματικά, αλλά και όλα τα μικρά πράγματα που μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Ποτέ βέβαια δεν είναι αργά. Όπως λέει και ο Λέο Μπουσκάλια -στο βιβλίο του να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις- Η ζωή είναι ωραία, αν δε σ’ αρέσει η ζωή σου μπορείς να την αλλάξεις εξολοκλήρου, μπορείς να αλλάξεις παραστάσεις…
 Οι πιο γεμάτες περίοδοι για εμένα είναι αυτές που δεν έχω χρόνο ούτε να ανοίξω τηλεόραση.

Τέλος για τη ζωή μας, εμείς κάνουμε όλες τις επιλογές. Το αν θα είναι ωραία ή όχι εξαρτάται περισσότερο από εμάς και όχι από τη «μοίρα» μας. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο.

Ποιος κυβερνά αυτό τον πάτο;

Ποιος κυβερνά αυτό τον πάτο; Από τον πιτσιρίκο!

Text

Ένα εξαιρετικό βίντεο για τις δυνατότητες του ψηφιακού κειμένου και του web!

Η ελευθεριότητα των blogs

Tου Πασχου Μανδραβελη/ pmandravelis@kathimerini.gr

Είναι περίεργο, αλλά οι πιο ακραίοι εθνικιστές είναι συνήθως τα θύματα του εθνικισμού των άλλων. Οπως είναι π.χ. οι Κοσοβάροι Αλβανοί. Κατά τον ίδιο τρόπο οι πιο σφοδροί πολέμιοι της ελευθερίας του λόγου, είναι πολλές φορές εκείνοι που υφίστανται πρώτοι τον περιορισμό της: οι δημοσιογράφοι. Διαχρονικά, πολλοί πρωτοστατούν στις εκκλήσεις για επιβολή νομοθετικών μέτρων «για να παταχθεί η δημοσιογραφική αλητεία» και τελικά το μόνο που πατάσσεται είναι η δημοσιογραφία. Το ζήσαμε με τον νόμο για τις αγωγές, το είδαμε με τον νόμο για την προστασία των κατηγορουμένων και το βλέπουμε τώρα με τα blogs.

Κατ’ αρχήν πρέπει να παρατηρήσουμε ότι αυτό που ονομάστηκε «λούμπεν ενημέρωση» είναι κοινός τόπος στα παραδοσιακά media. Φαίνεται από τη διάρθρωση της αγοράς και αποκαλύπτεται με κάθε ευκαιρία. Παρά το δρακόντειο νομοθετικό πλαίσιο -κάτι που αποδεικνύεται από την κίνηση στο κτίριο 9 της Ευελπίδων- και εκβιασμοί γίνονται, και συκοφαντίες εκτοξεύονται και λάσπη ρίχνεται. Οι αυστηροί νόμοι δεν ευπρέπισαν τον δημόσιο διάλογο της χώρας. Αντιθέτως, διά των αγωγών φιμώθηκαν πολλές χρήσιμες απόψεις. Εχει παρατηρηθεί δε ότι οι νόμοι περί εξύβρισης και συκοφαντικής δυσφήμισης δεν χρησιμοποιούνται από τους ανυπεράσπιστους πολίτες. Κυρίως χρησιμοποιούνται από εκείνους που έχουν δημόσιο λόγο και πρόσβαση στα ΜΜΕ (πολιτικούς δημοσιογράφους, καλλιτέχνες κ.λπ.) πολλές φορές ως μέσο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών.

Εχει αναλυθεί επαρκώς το πρόβλημα άρσης απορρήτου, των δικτυακών τόπων, ειδικά εκείνων που βρίσκονται στις ΗΠΑ. Εκεί η πρώτη τροπολογία του Συντάγματος προστατεύει απόλυτα τον λόγο, ακόμη κι αν αυτός είναι ακραία υβριστικός. Η υπόθεση Λάρι Φλιντ (εκδότη του πορνογραφικού περιοδικού Hustler) το απέδειξε. Αλλά ακόμη κι αν μπορούσε να γίνει άρση απορρήτου για πλημμελήματα, όπως είναι η εξύβριση ή η συκοφαντική δυσφήμιση, θα μπορούσε το δικαστικό σύστημα να φορτωθεί την ύλη 100.000 blogs που υπάρχουν σήμερα και θα γίνουν 200.000 αύριο; Εδώ σήμερα -και λόγω της δικομανίας των επωνύμων- στενάζουν τα δικαστήρια με 30 εφημερίδες και 20 κανάλια, σκέπτεται κανείς πόσες αγωγές και μηνύσεις έχουν να γίνουν για τα εκατομμύρια σχόλια που δημοσιεύονται καθημερινά στο Διαδίκτυο;

Η μόνη λύση στο πρόβλημα είναι η αυτορρύθμιση, η οποία -όσο κι αν φανεί περίεργο- ήδη υπάρχει. Το πιο πολύτιμο χαρακτηριστικό των blogs, η ελευθεριότητά τους, είναι και η αχίλλειος πτέρνα τους. Εχει άλλο βάρος ένα σχόλιο σε μια εφημερίδα (η οποία φέρει το όποιο βάρος του τίτλου και της ιστορίας της), και διαφορετικό μια ανώνυμη ύβρις στο Διαδίκτυο. Η τελευταία δεν λαμβάνεται σοβαρά, και κυρίως: χάνεται μέσα στον κατακλυσμό των σχολίων που καθημερινά δημοσιεύονται. Από κει και πέρα λειτουργεί και ο πληθωρισμός του λόγου. Οσο θα αυξάνονται τα blogs, τόσο θα αυξάνονται και οι ύβρεις και οι συκοφαντίες, αλλά ταυτόχρονα αυτές οι ύβρεις και οι συκοφαντίες θα πνίγονται μέσα στην πληθώρα των σχολίων. Αλήθεια: πριν δημιουργηθεί όλη αυτή η φασαρία από τα παραδοσιακά ΜΜΕ, πόσοι είχαν μπει στον κόπο να διαβάσουν τις ύβρεις κατά του δημοσιογράφου κ. Βασίλη Χιώτη στα εκατοντάδες σχόλια που καθημερινά δημοσιεύονται στο press-gr;