Ήταν η σημαντικότερη εξέγερση του 20ου αιώνα. Έμεινε στην ιστορία ως Μάης του ’68 . Ο λόγος για τις τεράστιες κινητοποιήσεις φοιτητών και μαθητών καθώς και τις απεργίες των εργατών που έδωσαν επαναστατικό χαρακτήρα στην Γαλλία του Ντε Γκώλ.
Η κατάσταση σε όλους τους τομείς ήταν απελπιστική. Ο στρατηγός και πρόεδρος Ντε Γκώλ είχε επιβάλει ένα αυταρχικό πολιτικό καθεστώς με έντονη την παρουσία του κρατικού μηχανισμού και της αστυνομίας στην κοινωνία. Ο πληθωρισμός και η αυξανόμενη ανεργία οδηγούσαν σε εξαθλίωση τον πληθυσμό όπου μεγάλο μέρος (6 εκατομμύρια) του ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχειας. Στην παιδεία η υποχρηματοδότηση οδηγούσε σε σοβαρά προβλήματα φοίτησης. Ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας είχε δηλώσει το ‘67 ότι το σύστημα αυτό έμοιαζε με: «την οργάνωση ναυαγίου με σκοπό να επιλεγούν οι καλύτεροι κολυμβητές». Η φοιτητική ζωή επίσης περιοριζόταν από «στρατιωτικούς» κανονισμούς. Ενδεικτικό είναι ότι στις εστίες απαγορευόταν η επίσκεψη στο αντίθετο φύλο.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα οι φοιτητές έγιναν η σκανδάλη που πυροδότησε την εξέγερση. Διαδηλώνοντας αρχικά ενάντια σε πρακτικές της αστυνομίας (είσοδοι της σε πανεπιστήμια για κατάπνιξη διαδηλώσεων) συνέχισαν να παλεύουν για αναδιαμόρφωση της παιδείας και τελικά για μια καλύτερη ζωή και ενάντια στο υπάρχον καθεστώς. Η αντιμετώπιση τους από την αστυνομία ήταν βάναυση, με πολλούς ξυλοδαρμούς και πολλές συλλήψεις. Ο Ντε Γκώλ προσπάθησε με αυτή την αντιμετώπιση να περιορίσει τις κινητοποιήσεις
Στους φοιτητές συμπαρίστανται οι μαθητές με καταλήψεις και οι εργάτες με κήρυξη απεργίας μιας ημέρας. Η απεργία αυθόρμητα συνεχίστηκε και επεκτάθηκε παραλύοντας το κράτος. (οι απεργοί έφτασαν τα δέκα εκατομμύρια) Οι εργάτες καταλαμβάνουν τα εργοστάσια ζητώντας όχι μόνο αύξηση αποδοχών αλλά μια γενικότερη πολιτική αλλαγή.
Την πολιτική αλλαγή όμως δε κατάφεραν να τη φέρουν γιατί δε συντονίστηκαν μεταξύ τους και δε κατάφεραν να στείλουν αντιπροσώπους τους στο Παρίσι για να σχηματιστεί Λαϊκό κοινοβούλιο. Σ’ αυτό δε βοήθησε και το σταλινικό κομμουνιστικό κόμμα το οποίο αποθάρρυνε την εξέγερση.
Τελικά, όταν ο Ντε Γκώλ προκήρυξε εκλογές, οι εργάτες άρχισαν να γυρίζουν στις δουλειές τους. Στις εκλογές που έγιναν θριάμβευσε. Συνολικά το μόνο που κατάφεραν να κερδίσουν οι εργάτες ήταν κάποιες οικονομικές παραχωρήσεις και οι φοιτητές την παραίτηση του υπουργού παιδείας.
Η κατάσταση σε όλους τους τομείς ήταν απελπιστική. Ο στρατηγός και πρόεδρος Ντε Γκώλ είχε επιβάλει ένα αυταρχικό πολιτικό καθεστώς με έντονη την παρουσία του κρατικού μηχανισμού και της αστυνομίας στην κοινωνία. Ο πληθωρισμός και η αυξανόμενη ανεργία οδηγούσαν σε εξαθλίωση τον πληθυσμό όπου μεγάλο μέρος (6 εκατομμύρια) του ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχειας. Στην παιδεία η υποχρηματοδότηση οδηγούσε σε σοβαρά προβλήματα φοίτησης. Ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας είχε δηλώσει το ‘67 ότι το σύστημα αυτό έμοιαζε με: «την οργάνωση ναυαγίου με σκοπό να επιλεγούν οι καλύτεροι κολυμβητές». Η φοιτητική ζωή επίσης περιοριζόταν από «στρατιωτικούς» κανονισμούς. Ενδεικτικό είναι ότι στις εστίες απαγορευόταν η επίσκεψη στο αντίθετο φύλο.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα οι φοιτητές έγιναν η σκανδάλη που πυροδότησε την εξέγερση. Διαδηλώνοντας αρχικά ενάντια σε πρακτικές της αστυνομίας (είσοδοι της σε πανεπιστήμια για κατάπνιξη διαδηλώσεων) συνέχισαν να παλεύουν για αναδιαμόρφωση της παιδείας και τελικά για μια καλύτερη ζωή και ενάντια στο υπάρχον καθεστώς. Η αντιμετώπιση τους από την αστυνομία ήταν βάναυση, με πολλούς ξυλοδαρμούς και πολλές συλλήψεις. Ο Ντε Γκώλ προσπάθησε με αυτή την αντιμετώπιση να περιορίσει τις κινητοποιήσεις
Στους φοιτητές συμπαρίστανται οι μαθητές με καταλήψεις και οι εργάτες με κήρυξη απεργίας μιας ημέρας. Η απεργία αυθόρμητα συνεχίστηκε και επεκτάθηκε παραλύοντας το κράτος. (οι απεργοί έφτασαν τα δέκα εκατομμύρια) Οι εργάτες καταλαμβάνουν τα εργοστάσια ζητώντας όχι μόνο αύξηση αποδοχών αλλά μια γενικότερη πολιτική αλλαγή.
Την πολιτική αλλαγή όμως δε κατάφεραν να τη φέρουν γιατί δε συντονίστηκαν μεταξύ τους και δε κατάφεραν να στείλουν αντιπροσώπους τους στο Παρίσι για να σχηματιστεί Λαϊκό κοινοβούλιο. Σ’ αυτό δε βοήθησε και το σταλινικό κομμουνιστικό κόμμα το οποίο αποθάρρυνε την εξέγερση.
Τελικά, όταν ο Ντε Γκώλ προκήρυξε εκλογές, οι εργάτες άρχισαν να γυρίζουν στις δουλειές τους. Στις εκλογές που έγιναν θριάμβευσε. Συνολικά το μόνο που κατάφεραν να κερδίσουν οι εργάτες ήταν κάποιες οικονομικές παραχωρήσεις και οι φοιτητές την παραίτηση του υπουργού παιδείας.
